อนิต้ากำลังเยื้องกรายขึ้นสู่
เวที เธอแลดูงดงามจับตาเช่นเคย แม้ว่าสัญญาณความเปราะบางของเธอจะปรากฏให้เห็นเด่นชัดก็ตาม ในชุดแต่งงานสีขาวสะกดสายตาผู้ชม ภายใต้แสงสปอตไลท์ต่อหน้าผู้ชมหลายหมื่นคน เธอพร้อมแล้วที่จะร้องเพลงสุดท้ายของเธอในเวทีคอนเสิร์ตอำลา ในตอนที่เธอเกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา “จะมีคนนึกถึงฉันไหม” นั่นเป็นปี 2003
เช่นเดียวกับตำนานที่ยิ่งใหญ่ทุ
กเรื่อง เรื่องราวของอนิต้าเริ่
มต้นขึ้นด้วยความฝัน อนิต้าเป็
นศิลปินเด็กมากพรสวรรค์ที่เริ่
มฉายแววตั้งแต่ 4 ขวบ ด้วยการร่
วมร้องเพลงกับแอนน์ พี่
สาวของเธอ ในโรงละครเล็กๆ เพื่
อเป็นการหาเลี้ยงครอบครัว เธอได้
ออกจากโรงเรียน และเริ่มร้
องเพลงตามบาร์และไนต์คลับต่างๆ
ในปี 1982 น้ำเสียงที่เปี่ยมด้
วยจิตวิญญาณของเธอได้ดึงดู
ดความสนใจของโปรดิวเซอร์ดนตรี ผู้
เกลี้ยกล่อมอนิต้าให้เซ็นสั
ญญาเข้าร่วมการประกวดร้องเพลง เ
ธอเข้าร่วมการประกวดโดยไม่รู้
เลยว่ามันจะเป็นโอกาสในการแจ้
งเกิดที่ยิ่งใหญ่ขนาดไหน ดาวจรั
สแสงได้ถือกำเนิดในชั่วข้ามคืน
และที่เหลือก็กลายเป็นประวัติ
ศาสตร์ไปแล้ว
ด้วยเพลงฮิตติดชาร์ตเพลงแล้
วเพลงเล่า อาชีพบนเส้นทางดนตรี
ของอนิต้าก็มีแต่พุ่
งทะยานไปไกลขึ้นเรื่อยๆ “การจรั
สแสงชั่วพริบตาไม่ใช่นิรันดร วง
การบันเทิงเป็นชีวิตที่ยากลำบาก
” หลังจากที่เข้
าใจในกฎของเกมและการเรียนรู้ว่
าการคิดใหม่ทำใหม่เป็นกุญแจสำคั
ญสู่ความยั่งยืน เธอก็ได้
ทดลองใช้พรสวรรค์ของเธอไปกั
บการแสดงด้วยผลลัพธ์ที่
ประสบความสำเร็จไม่แพ้กัน แม้ว่
าบทบาทบนหน้าจอของเธอจะน่าจดจำ
แต่สิ่งที่สะกดสายตาได้จริงๆ นั้
นคือความรักในความยุติ
ธรรมและการกระทำที่ไม่เห็นแก่ตั
วเวลาอยู่นอกจอของเธอต่างหาก เธ
อเป็นผู้นำที่แท้จริง ด้วยการที่
เธอใช้ชื่อเสียงของเธอเพื่
อประโยชน์สุขของสังคมและวงการด้
วยการจัดกิจกรรมการกุศลและดู
แลบ่มเพาะผู้มีพรสวรรค์หน้าใหม่
ต่างๆ
อนิต้าอุทิศเวลาเกือบทั้งชีวิตของเธอให้กับหน้าที่การงาน โดยแทบไม่มีเวลาเหลือให้กับความรักเลย ชีวิตส่วนตัวของเธอถูกตามหลอนด้วยการที่เธอไม่อาจตามหารักแท้ของตัวเองเจอ ความสัมพันธ์ที่ล้มเหลวหลายต่อหลายครั้งส่งผลกระทบด้านอารมณ์ต่อเธอ และความโหยหาที่ไร้การเติมเต็มนั้นก็นำไปสู่การคร่าชีวิตเธอในท้ายที่สุด
ในคืนวันที่ 15 พฤศจิกายน ปี 2003 อนิต้าอำลาผู้ชมด้วยหัวใจที่หนักอึ้งและจากเวทีไปเป็นครั้งสุดท้าย ด้วยบทเพลงดังของเธอ “Song of the Sunset” ในตอนที่เธอมองย้อนกลับไปที่แฟนๆ นับหมื่นๆ คนที่ปรบมือให้กับเธอ เธอก็หวนรำลึกถึงความหลัง เธอมองย้อนกลับไปยังอดีตของเธอโดยปราศจากความเสียใจ เพราะรู้ว่าจุดสิ้นสุดของการเดินทางของเธอคือจุดเริ่มต้นตำนานของตัวเธอเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น